یک زوج گردشگر روسی که در تهران حضور داشتند، بخشی از هزینه سفر خود را به آزادی زندانیان نیازمند اختصاص دادند.

هوا سرد بود. سوز اواسط دی ماه  بر جان عابران چنگ زده بود. کم کم داشت وقت ناهار می شد. محمود نگاهی به دستان سیاه روغنی اش کرد. همیشه همین طور بود. دختر کوچکش هم به این دستان زحمتکش و سیاه پدرش عادت کرده بود و هیچ صابونی نمی توانست این دستها را تمیز کند ولی با این حال، دخترک همین دستان کارگر و مهربان پدرش را دوست داشت و هر شب منتظر خوراکی هایی بود که در میان همین دستها برایش می آورد. چه آرزوها که محمود نداشت. دیدن دخترکش در لباس سفید عروسی.. از صبح کله سر تا غروب در مغازه کوچک موتورسازیش کار می کرد و عرق می ریخت فقط به عشق همین آرزو... اما انگار تقدیر خواب دیگری برایش دیده بود. محمود در گوشه زندان به این آرزوی دوردستش فکر می کند. حالا نمی داند دخترکش در این سه سال چه قدر قد کشیده؟ کدام مدرسه می رود و روز اول مهر، چه کسی در کیف کوچکش خوراکی گذاشت؟

مثل مهد کودک بود، یک جا که نمی دانم کجا بود، یه عالمه بچه... همه با هم بازی می کردیم، غذا میخوردیم و شبها موقعی که خانم مهربون چراغ را خاموش می کرد، می خوابیدیم... نمی دانم کجا بود... ولی یک روز شما و مامانی آمدید و منو انتخاب کردین... دیگر بعد از آن من بودم و تو بودی و مامانی، آن همه بچه دیگر نبود ولی همیشه دست روی سرم می کشیدی تا بخوابم... بابایی، حالا چرا نمی آیی؟ شبها منتظرت می مونم، قول می دم دیگه بدون اجازه سراغ تب لتم نرم... از من دلخوری؟

عروسی دخترمه، دستم خالیه، نمیشه قسطی بخرم؟ تخفیف میخوام، جلوی خانواده داماد آبروم میره... حاج مهدی این جملات را زیاد می شنید. حتی خیلی وقتها هم این و آن برای پول دستی وارد مغازه اش می شدند. کار و کاسبی رونق داشت، می گفت با هر دست بدهی، با همان دست می گیری... 

با همت نیکوکاران استان تهران، طی سه ماه نخست سال جاری، 25 نفر از مددجویان ندامتگاه ورامین آزاد شدند.

تمام بدبختیها یکباره بر سرش فرود آمده بود،  اجاره نشینی در خانه های محقر و قدیمی.... زمانی در گذشته های نه چندان دور، حقوق کارمندی بود و آسایشی مختصر. سی سال با همین حقوق شوهر زندگی را چرخانده بود. بدبختی از روزی شروع شد که شوهر بازنشسته شد و اطرافیان پیشنهاد به راه انداختن ساخت و ساز به وی دادند، با پاداش بازنشستگی و قرض از این و آن، به امید ره یک شبه راهی بازار آزاد گردید.

پدر 75 ساله شهیدی که بابت دیه جرایم غیرعمد و غیرکلاهبردار در زندان به سر می برد، ظهر دیروز - دوشنبه - با همت ستاد دیه کشور و استان تهران از حبس رهایی یافت.

فرد نیکوکاری با مراجعه به نمایندگی ستاد دیه استان تهران، 12 نفر از زندانیان نیازمند جرایم غیرعمد را آزاد کرد.

شهردار اسلامشهر اعلام کرد: از ابتدای سال جاری تاکنون،46 نفر از زندانیان اسلامشهری، با تلاش کارشناسان این نمایندگی و کمکهای خیرین، بانکهای عامل و صندوق تأمین خسارتهای بدنی آزاد شده اند.